یک آشنای قدیمی با چشمانی گریان از درد این روزهای جامعه مینویسد:

سلام خانم افشار امیدوارم حالتان خوب باشد.

من جوانی هستم اهل ایران.

این نامه را ساعت 1 نیمه شب برایتان مینویسم چون از شدت ناراحتی خوابم نمی برد.

راستش را بخواهید برای وطنم مشکلی پیش آمده که به تنهایی نمی توانم حلش کنم.

نمی دانم چطور بنویسم که نامه ام را یک بازی رسانه ای تلقی نکنید.

حقیقت ماجرا این است که بعضی از دختران زادگاه عزیزم دارند مرتکب یک اشتباه می شوند.

اشتباهی که به قیمت از بین رفتن صفا و صمیمیت خانواده های ایرانی تمام میشود.

اشتباهی که دارد حیای اجتماعی میان ما را از بین می برد.

بله درست است.

دختران کشور من دارند تمایل به بی حجاب شدن پیدا می کنند.

دختران و زنان شهر من دارند تمایل به خود نمایی پیدا می کنند.

می دانید نتیجه اش چیست؟

نتیجه اش سست شدن بنیان خانواده است.

نتیجه اش افزایش طلاق است.

خانم افشار به خدا قسم دارم می بینم که جلوی چشمانم حیای زنان و غیرت مردان از بین می رود.

نمی دانم چقدر با جدیت، این نامه را میخوانید اما به والله کم مانده پشت کیبورد گریه ام بگیرد.

با چشمان خودم دارم می بینم که چطور نحوه آرایش و لباس پوشیدن زنان باعث تنوع طلبی مردان میشود.

خانم افشار بزرگوار. اگر خانواده از بین برود خیلی چیزهای قشنگ از بین میرود.

مهر مادری و محبت پدری از بین میرود و سرخوردگی و عقده محبت برای بچه های ایران عزیز باقی می ماند.

خواهر هنرمندم این یک واقعیت است که شما الگوی رفتاری دختران وطنمان شده اید.

گوششان به دهان شماست و چشمشان به ظاهر شما.

به عنوان هموطن و برادر کوچکتان از شما خواهشی دارم.

از شما خواهش میکنم که به خاطر هموطنانمان، به خاطر نسل آینده کشورمان، به خاطر ایران و ایرانی پرچم دار حفظ حجاب و عفت زنان شوید.

از شما استدعا میکنم کمک کنید تا حق داشتن خانواده سالم و شاد از بچه های ایران گرفته نشود.

شما هنرمند معروف و تاثیر گذاری در کشور هستید.

این کار شما در سینما و تئاتر و تلویزیون ماندگار میشود.

اگر خانه تان را بلد بودم یک چادر هدیه به رسم صداقت برایتان پست میکردم.

نمی دانم چه پاسخی به این نامه ام می دهید.

حتی ممکن است اصلا جواب ندهید.

تنها کاری که می توانم بکنم انتظار و دعاست.

یا علی

منبع : وبلاگ یک نامه